Nieuw begin

Afgelopen december had ik geen zin in kerstversiering. Teveel gedoe. Met een minimum aan kerstattributen die ik of toevallig onlangs kreeg, of gemakkelijk uit de kast kon halen, en met overal brandende kaarsen stelden we onomstotelijk vast, dat het in huis zeer sfeervol was. Precies op het goede moment bloeiden zelfs de hyacinten. Maar op een onbewaakt ogenblik stootte manlief een van mijn favoriete engeltjes om, zoéén die gegoten is in permanente zithouding, zodat haar benen ergens vanaf kunnen bungelen. Zo zat zij tot vóór het moment van haar val juist gezellig op de rand van een bloempot een met vers mos omringde vetplant op te leuken, leunend met haar vleugels tegen het eeuwig groene blad, de kamer verwonderd inblikkend, alsof ze wou zeggen: “In welk vrolijk firmament ben ik vandaag toch beland?”

Nu lag ze op tafel, op haar rug, de benen opgetrokken. Een redelijk ontspannen houding, ware het niet, dat zij onthoofd was. Een triest gezicht. Maar Han verzekerde mij dat het leed spoedig geleden zou zijn met zijn 3-seconden-lijm.

Zoiets is altijd sneller gezegd dan gedaan. Maar ach, er zijn ergere dingen, niet over drammen dus. De engel verdween compleet van mijn radar, wij vierden kerst in rust en harmonie en oud&nieuw met champagne op de bank, een waar genot.

 

2 januari. De krant staat bol van veel jaarwisselingsellende. De zwaar met vuurwerk mishandelde kat spant de kroon, mijn maag draait om. Met dit soort tuig deel ik onze maatschappij… ook deze jeugd heeft de toekomst en vluchten kan niet meer; “het” en hen ontvluchten evenmin. We hebben niets gewonnen met de “miljoenenloterijen”, maar halen daar, zeker in dit licht, onverschillig de schouders voor op. Bedrukt ga ik rigoureus opruimen, een mens moet wat.

“Zullen we even gezellig lunchen?” vraagt Han rond het middaguur. Terwijl ik plaatsneem, zie ik het meteen: op tafel bevindt zich een arrangementje dat me zeer aangenaam raakt. Mijn servetring draagt mijn zittende engel, het verwonderde hoofd weer keurig vastgeplakt. Twee verrassingen in één: Engel lijmt engel zonder het mij te verklappen. Toegegeven: een kinderhand is snel gevuld, de simpelste dingen maken mij nu eenmaal erg blij, maar zeg nou zelf: Wat een man! Dit maakt veel goed en is ten slotte een héél best begin van een nieuw jaar, toch?