Kleine reünie

Onlangs was ik in de gemeente Alkemade, waar ik in Oude Wetering was uitgenodigd voor de tentoonstelling “De grote schoolreünie” in het plaatselijke museum. Met veel plezier kijk ik terug op een periode van tien jaar als docent Handenarbeid, Tekenen en Gezondheidskunde (voorheen Kinderverzorging- en opvoeding) aan een School voor Lager Huishoud- en Nijverheidsonderwijs. Een type onderwijs dat nooit had mogen verdwijnen. Na het zien van de vele foto’s van deze school, die “De Koperwiek” heette, en waar ik begon les te geven toen ik nog 22 moest worden, kan ik met verve onderstrepen, dat ik volledig achter dit oordeel sta. Want wat konden onze leerlingen zich veelzijdig ontwikkelen en wat zagen die meisjes er allemaal puur en gelukkig uit tijdens de vele activiteiten die wij met hen ontplooiden. En wat waren wijzelf toegewijd! Het wederzijdse vertrouwen en respect spatte af van die vele dia’s die kort tevoren door een oud-collega gedigitaliseerd waren. Met een aantal leerkrachten die fotografie als hobby uitoefenden, waren we altijd verzekerd van de mooiste reportages. Zelfs nu, zo’n dikke 30 jaar na dato. De directie en de “harde kern” aan collegae was aanwezig. Niet om onszelf op de borst te kloppen, maar in al zijn eenvoud constateerden we unaniem, dat het een erg mooie tijd was en dat wat wij in 10 jaar tijd als jonge, zich verantwoordelijk voelende mensen hadden neergezet bijzonder was. Eigenlijk was ik er zelfs een beetje van onder de indruk, ook van dat prille leraresje dat ik geweest was. Hè? dacht ik, alsof ik mezelf even moest knijpen. Heb ík híér toen, als twintiger, een bijdrage aan geleverd?  

Het is een cadeautje, wanneer je mag terugkijken op zoiets goeds uit je verleden met de mensen met wie je dat moois met hart en ziel mocht realiseren. Vooral wanneer je na al die jaren nog steeds zo’n klik met elkaar voelt, terwijl ik de meesten amper meer heb teruggezien. Het geeft aan dat wat je met je hart gedaan hebt ook decennia later nog datzelfde hart weet te raken. Het stelt je opnieuw in de gelegenheid even plaats te nemen aan je eigen bron.

 

Wat een groot voorrecht te mogen constateren dat die bron nog steeds voorzien is van een ongekende zuivere helderheid, terwijl om je heen de wereld vervuilt. Dat aan die bron nog steeds dezelfde mensen zitten en zich laven. Zoiets stemt dankbaar en uit de grond van mijn hart wil ik dát mijn oud-collega’s even laten weten. En dat ze me dierbaar waren en blijven – net als die leerlingen.
Geweldig dat de Stichting Oud-Alkemade zoveel werk verzet heeft om dat vele beeldmateriaal van al die scholen tentoon te stellen. Hulde!

 

 

 

Op het terrein van LHNO-school De Koperwiek stond dit mooie bronzen beeld. Op dit moment is de maker ervan mij onbekend. Mijn leslokaal op de 2e verdieping keek uit over de Braassemermeer. Alleen die werkplek al! Prachtig, bij elk weertype. En dan die schaatstochten die we met zijn allen maakten. We kregen er ijsvrij voor en bonden de ijzers onder in "eigen tuin". Mooi toch?   

Deze foto vond ik via http://www.helpwandkunstopsporen.nl/12/details/5309/