“Blue Monday” 2015

Sinds ik vorig jaar voor het eerst van dit fenomeen hoorde, was ik er dit jaar een beetje op gebrand. 19 januari was het zover.

Maar ik kan me er eigenlijk echt niets bij voorstellen. Dat je gewoon geen zin hebt in die goede voornemens en ze aan je laars lapt. Daar ben je toch zelf bij? Dan word je toch niet verdrietig? Of dat je ongelukkig kunt worden van het feit dat je vakantie nog ver weg is. Ben je dan verwend of ben je dan blasé? Shame on you! Ongelooflijk om van zoiets van de leg te raken, terwijl om ons heen de wereld er behoorlijk dramatisch uitziet, mensen vechten voor hun gezondheid, en anderen hun baan dreigen te verliezen. Om over de gebeurtenissen in Parijs te zwijgen.

Jongstleden Blue Monday wandelde ik met fototoestel en hond door ons weergaloos mooie bos. De dag begon blauw onder invloed van de laaghangende nevels. Langzaamaan knalde het licht door de bomen heen – wonderschoon. Daarvan word je vanzelf overgelukkig!

Mijn anti-dip-tip? Zoek eens wat vaker de natuur op. Het geeft rust en berusting, maakt je fit en je ademt zo lekker veel gezondheid in. Die buitenlucht. Echt, het helpt. Alleen al door te kijken naar de natuur stel je je positiever op. Het onooglijkste boompje krijgt glans, zelfs een omgehakte boom heeft een functie en alles zoekt een plaats in het licht en weet die plek veelal daadwerkelijk te vinden.

Mijn blauwe maandag was werkelijk blauw. De vroege ochtend was dat door de laaghangende nevels. De lucht was het. En ten slotte zag ik zelf blauw. Van de kou. Maar ja, dan heb je ook wat. Een serie prachtige foto’s en een dolgelukkige hond. Helemaal warm van binnen wandelden we naar huis, mijn hond en ik. Heerlijk. Nog ruim 11 maanden te gaan!

 

 

 

ERFDEEL door Eric Abbas (die helaas enkele jaren later overleed aan de gevolgen van de ziekte ALS)

21 mei 2009

Het zal zo'n twee jaar geleden zijn geweest dat ik Giselle Ecury's roman “Erfdeel” onder ogen kreeg. Wij deelden op dat moment nog dezelfde uitgever: Conserve in Schoorl. Ik verhuisde kort daarna naar Servo in Assen, zij naar In de knipscheer in Haarlem.

Niet alleen was ik onmiddellijk onder de indruk van de grote literaire kwaliteiten van mijn stalgenote, vooral de parallellen met mijn eigen werk troffen me. Net als het hoofdpersonage van   mijn “Een brief naar Indië”, moest de kleine Carmen in “Erfdeel” haar vertrouwde tropische wereld op zesjarige leeftijd opgeven voor die van het kille Nederland. Net als hij, zal zij daarna tussen twee werelden in moeten leven, zich nergens echt thuis voelen. De  dramatische gebeurtenissen in beide boeken worden erdoor bepaald en ingekleurd. Het verhaal wordt geschreven vanuit de herinnering van beide kinderen.

Inmiddels zijn Giselle en ik goed bevriend geraakt. Bij de presentatie van mijn laatste boek speelde zij een belangrijke rol. De band die we beiden hebben met de Antillen bindt ons. Ook ik heb een tijd op Aruba gewoond en “Bruha?” is daar – zij het verhuld –  gesitueerd. Beiden worden we ook in de west gelezen en tot ons genoegen gewaardeerd.

Met spanning kijk ik uit naar Giselle's volgende boek, dat in september moet verschijnen. Van harte hoop ik dat het de aandacht van veel Nederlandse lezers zal trekken!

 

                                             

 

 

 

Facebook

Het is echt waar. Zelfs ik “zit op Facebook”. Nog steeds en met plezier. Wie had dat gedacht? Bijna alle nadelen die iedereen me voorhield, worden telkens weer teniet gedaan zodra ik op mijn tijdlijn de leuke, zinvolle en vaak vrolijke berichten vanuit de hele wereld en afkomstig van ouderen en jongeren zie binnenkomen. Dat schept verbondenheid.  

Er zitten Facebookvrienden tussen die in werkelijkheid eveneens behoren tot mijn kennissenkring of dierbare levensgezellen, zoals ik ze onderhand mag noemen nu ze al zoveel jaren met betrokkenheid en warmte over mijn schouder meekijken. Er zijn mensen bij die mijn beide ouders zelfs nog gekend hebben. Waarbij opgemerkt dat mijn vader in 2014 al dertig jaar niet meer onder ons is en mijn moeder tien.

Het komt dus voor dat één regel op Facebook mij onmiddellijk de telefoon doet grijpen, om van dat kleine nieuwtje een echt item te maken. Of dat er een hele privécorrespondentie ontstaat, een hernieuwde “live” kennismaking of een gezellige e-mailwisseling. Daarnaast bracht iemand me op het idee dagelijks iets te posten uit naam van Lorenzo Bukowski, een prachtig in Zweden vervaardigd beertje dat ik van haar voor Kerstmis kreeg. Dat doe ik weliswaar niet elke dag, maar toch met regelmaat. Dan fotografeer ik hem en laat ik hem zijn beslommeringen uiten. In het Engels. Meteen een goede oefening, plus leuk voor de FBvrienden die anderstalig zijn.

Facebook oppervlakkig? Welnee. Je kunt er zoveel diepgang aan geven als je zelf wilt. En ondertussen laten mijn vrienden vanuit de hele wereld me hartelijk lachen om grappige of ontroerende filmpjes – die dan weer héél veel over zo iemand zeggen. Of ze nodigen me uit tot nadenken. Tot momenten van reflectie. Soms ontstaat er een boeiende discussie. En soms is het gewoon heerlijk om de foto’s te zien en tekstjes te lezen vanuit het Caraïbisch Gebied, waar ik voor eeuwig mee verbonden blijf op grond van het feit dat mijn wortels daar liggen. En tenslotte heeft Facebook me weer aan het fotograferen gekregen. Probeerde ik de afgelopen jaren alles te verwoorden, nu let ik weer eens goed op beeld. 

Enige maanden geleden ontving ik de zoveelste uitnodiging om een evenement bij te wonen en daar kan ik om voor mij moverende redenen slechts zelden gehoor aan geven. “Dan ontvriend ik u,” was de reactie. Dat moest ik 2x lezen. Mijn woordenschat is vergeleken met anderen vrij groot. Maar van deze term had ik nog nooit gehoord. De betekenis kon ik echter wel vermoeden. Ontvriend worden wil zeggen dat een ander je bar vervelend vindt en dat wíl je toch niet? Ik merkte nog vriendelijk op, dat een mens nu eenmaal per dag prioriteiten moet stellen vandaag de dag. Want wat worden er enorm veel dingen georganiseerd. Kunt u op alles “ja” zeggen? Ik niet. Vaak zit ik ’s avonds nog een paar uur te werken, omdat een stuk af moet en weg, naar de een of andere redactie.

“U bent toch schrijver?” was de reactie. “Dan moet u juist naar dit soort evenementen gaan. Maar ja, laat maar. Ik vind het interessanter om echte auteurs te ontmoeten, zoals Harry Mulisch i.p.v. amateurs zoals u. Dus ontvriend ik u.”

Opeens was ik helemaal aan het nieuwe woord gewend en het deed me geen ruk. Meteen ging ik met veel compassie zelf over tot “ontvrienden”. Iemand die zo’n 4 jaar na zijn dood deze grootse schrijver nog ontmoette… Was dit wellicht de verpersoonlijking van één van de nadelen die anderen me welwillend hadden voorgehouden?

 

 

 

 

Klaar met klagen                                                                                             

Parijs afgelopen week. Terwijl ik de verslaggeving van het drama bekijk en beluister, wordt het me koud om het hart. Er zijn dingen gebeurd die je 15 jaar geleden niet had kunnen bedenken.

Via Facebook komen in rap tempo de posts binnen met “Je suis Charlie”. Parijs is dichtbij, van Frankrijk houd ik en de gebeurtenissen zijn dieptreurig en beangstigend. Uit machteloosheid steek ik twee kaarsjes op. Het gevoel dat we dit niet alleen aankunnen, dat we nu met elkaar – waar ook ter wereld – een kordon van liefde, licht en verbondenheid moeten vormen om in contact te komen met het spirituele, overheerst. Dit kwaad moet daarop afketsen. Tot hier, niet verder!

Vanuit het Caraïbisch Gebied komen via Facebook heel andere dingen binnen. Gezellige foto’s van zonovergoten stranden met spelende kinderen, een filmpje van een zwemmende schildpad, een foto van een oude, maar appende oma. Dan een serie klachten over de slechte televisieontvangst betreffende “Het Beste van Nederland”, een zender die allerlei “leuks” uit onze programmering de tropische ether instuurt. Voorzichtig beantwoord ik, dat Nederland op dat ogenblik niet zoveel beste dingen te melden heeft i.v.m. de drama’s die zich in Parijs voltrekken. Als antwoord komen nog wat klachten, zoals: Zó vervelend dat je overdag niet gezellig televisie kunt kijken! En: Het is ook altijd hetzelfde liedje… Geen enkele reactie op wat er in Parijs gebeurt. Misschien logisch, want het is daar ver van ieders bed.

Vreemde wereld. Herkenbaar ook. Klagen zit de mensen in het bloed. Van mijn vader leerde ik al vroeg dat een dagelijkse dosis dankbaarheid voor alles wat wél goed is, te allen tijde moest prevaleren boven wat dan ook. Samen met mijn moeder (veilig op de rand van mijn bed), noemde ik vóór het slapen gaan uitsluitend de fijne dingen op die gebeurd waren. Hoe wijs. Je leert dat – wat er ook gebeurt – het glas altijd halfvol is.

Vandaag de dag zou dankbaarheid ons passen voor ons tot op heden nog steeds goede leven in vergelijking met de dagelijkse besognes in delen van de wereld, waar onschuldige mensen kapot geschoten worden, of jonge meisjes van school geronseld worden om verkracht en vermoord te worden door veel oudere seksbeluste mannen. Het zal je kind maar zijn! En hoeveel mensen moeten niet in angst leven omdat ze op andere wanstaltige wijze bedreigd worden?

Dit vraagt om herijking van onze eigen kijk op het leven én op het leven van alledag. Kom op, lieve mensen. Het moet onderhand klaar zijn met dat klagen. Oók als er iemand je voor de voeten loopt of fietst. Of treuzelt op de autoweg. Zie het eens in breder perspectief, kijk waar het in wezen om gaat en laat je hart volstromen van geluk. Het resultaat? Liefde. Veel liefde.

Facebook zendt een nieuw bericht uit Curaçao naar mijn scherm: “In de kale kerstboom beginnen vogeltjes te nestelen.” Aahh... Vertederend, toch? En een zeker besef, dat je echt maar beter een creatieve vrije vogel kunt zijn die zonder te klagen zelfs heil ziet in een afgetuigde kerstboom en er iets van probeert te maken. Laten we er met elkaar een mooi, liefdevol en warm jaar van maken.
Dat stemt me nu al dankbaar!