Freudiaans foutje of gewoon: een verschrijving?

Om ook de niet Facebook liefhebbers op de hoogte te brengen van het feit dat ik tegenwoordig enthousiast blog, plaats ik onder elke mail automatisch mijn adres en wat wervende regels. Van tijd tot tijd pas ik die regels aan, zodra ze niet meer zo actueel zijn. En onlangs was ik, toch altijd nog een digibeet, zo dom per ongeluk mijn adres te verwijderen.

De opening van de Grote Schooltentoonstelling in Oude Wetering was net voorbij. De herinneringen aan de periode als lerares waren nog niet weggeëbd. Integendeel: steeds meer kwam terug. Hoe ik op een kwade dag ondanks het hanteren van de gouden regels bijna een stukje van mijn duim met een stanleymes afsneed, omdat door de snelheid het mes niet langs maar over de liniaal heen slipte (waardoor ik meteen leerde nóóit meer vlug-vlug een stuk karton af te snijden, maar altijd met aandacht). Een collega bracht me (mijn duim bloedde alsof hij gehalveerd was) naar de plaatselijke huisarts die vakkundig een zwaluwstaartje aanlegde, omdat hechten onmogelijk was. Met succes – de duim is weer volkomen intact, op een flinterdunne lijntje als litteken na. Hoe ik eens verzuchtte dat ik dolgraag nog eens ouderwets wilde rolschaatsen en mijn leerlingen me de volgende dag verrasten op een naschoolse rolschaatswedstrijd met mij “in de hoofdrol”. Zo kan ik blijven doorgaan. Lesgeven aan deze meiden was superleuk!

En in die stemming moet ik mij bij het intoetsen van mijn woonplaats vergist hebben: sinds enige dagen bevind ik me dus “in School” in plaats van “in Schoorl”. Ach, vooruit. In beide voel ik me thuis. Beide bieden mooie tijden en navenante herinneringen. En bij beide denk ik: “Ik had het niet beter kunnen treffen.” Wat wil een mens meer?

Was het misschien een Freudiaanse verschrijving. Maar ik ben er weer: in Schoorl.