Aards en aardig blijven                                                            

Wanneer ik regeringsleiders als president Trump (en andere dominante wereldleiders) zie langskomen via het nieuws, vind ik dat ze iets kinderlijks uitstralen. Ze lijken uit eigenbelang hun zin door te douwen, vind ik. Maar eigenlijk beledig ik daarmee elk kind en realiseer ik me dat deze mannen, die zich kunstmatig jong houden, tragisch genoeg zichzelf tekort doen. Zij zouden écht rijk kunnen zijn… En een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de Wereldvrede.  

Juist nu vind ik dat we allemaal krachtig moeten blijven hopen op die Wereldvrede. Vooral denk ik aan de kinderen die recht hebben op een ontspannen jeugd. Alles druist in tegen de Internationale Rechten van het Kind dat we moeten beschermen tegen negatieve invloeden. Maar hóe?

Als ik mijn hond uitlaat en langs de school loop, zie ik hoe “onze” kinderen buiten spelen, rennen of voetballen, plezier maken. Vaak vragen ze of ze mijn hond mogen aaien. Bij de Buitenschoolse Opvang mogen ze blijkbaar vanaf zeven jaar oversteken en op het tegenoverliggende veld spelen, zoals mijn hond dat ook graag doet. Een mooie combi: kind en dier. Ze hebben direct een klik. Er zit niets tussen, het is zuiver. Wanneer komt die omslag, dat kinderen of huisdieren hun onschuld verliezen en veranderen in haatdragende wezens met getrokken pistolen en opgetrokken tanden? Wanneer begint een oorlog eigenlijk al?

Een paar jaar geleden ontmoette ik in het café van Museum Kranenburgh Mouri en zijn moeder Merel die naast mij zaten. Aan een andere tafel zat een moeder met baby, we dronken ieder voor zich een lekker koffietje, maar er ontstond ook een gezellig gesprek. Ondertussen zat Mouri te haken, terwijl hij het resultaat telkens via de lengte van de tafel probeerde op te meten. Dat riep vragen op: Mouri verkocht zijn gehaakte koorden. Ook ik mocht er een bod op doen. Het geld zou worden overgemaakt aan een Nederlandse vrouw in Zambia, die ruim 70 waterputten heeft gerealiseerd in het dorp waar zij woont en helpt. Ik keek het aan: dat toegewijde koppie van Mouri, waarin van alles moet zijn omgegaan om deze mevrouw financieel te ondersteunen. Ik bood vijf Euro, Mouri straalde en haakte verder alsof zijn leven ervan afhing. Tot het klaar was, wij geld en draad uitwisselden en besloten contact te houden.

“Het was een leuke ontmoeting,” liet ook Merel mij later via een e-mail weten. “Mouri heeft €206,50 opgehaald met zijn haakwerk. Telkens als hij een groot rond bedrag had, besloot hij verder te gaan. Van zijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen ben ik onder de indruk. Het geld is overgemaakt. Naast de waterputten gaat een gedeelte van het geld ook naar een meisje dat gehandicapt is. Haar moeder heeft weinig inkomsten en het geld is voor eten, huur, schoolgeld voor het zusje, en medische behandelingen.” Hoe mooi is dit? Ook van de moeder, die de ideeën van haar zoon niet meteen weg wimpelde, maar ondersteunde.

Wij allemaal staan op enig moment aan de basis van de belangen en rechten van het kind. Het is van het grootste belang kinderen te beschermen en op te voeden tot aardige volwassenen die het leven met lasten én lusten aankunnen (zodat het niet té wellustig wordt). Dat is de basis van vrede, waarmee uiteindelijk wereldproblemen op een volwaardige manier kunnen worden omgebouwd tot uitdagingen die we samen aangaan. Het moet weer draaien om mensen en niet alleen om belangen en geld. Wij moeten dat kind in onszelf wakker houden om speels te kunnen blijven leven. Dat is één van de redenen waarom ik graag een hond en kids om me heen heb. Het houdt aards. Dáár draait het om. Wij zijn nl. deel van de aarde, het grote geheel, de wereldbevolking. Laat vriendelijkheid regeren. En zuinigheid. Je krijgt er vanzelf aardigheid in. Laatst kwam ik Mouri en zijn moeder weer tegen. Een paar jaar ouder is hij nog steeds begaan met zijn medemens. Daar word ik blij van. 

nog steeds wakker, dit kind in mij.