Positivo – met dank aan het Universum!
Enige tijd geleden ben ik ingegaan op de uitnodiging van
Josje de Klerk om lid te worden van haar besloten Facebook-vriendengroep
“Succesvol wensen”. Wij kennen elkaar via Het Bergens Nieuwsblad, waarvoor zij
regelmatig columns schreef, zoals ik dat nog steeds doe. Zij wilde meer tijd besteden
aan haar “Wensenmagazijn” en dat doet ze uiterst consequent en met hart en ziel.
Kort door de bocht gaat het er in haar Wensenwinkel om, dat je positief in het
leven moet staan wanneer je je dromen wilt realiseren. Je moet de dingen niet
alleen wensen, maar het helemaal vóór je zien, alsof je het beste van het beste
gewoon al bereikt hebt. Het Universum realiseert alles wat je wil, met een
vanzelfsprekendheid, alsof je met een winkelkar door het leven loopt en alle
benodigdheden gewoon pakt en afrekent bij de kassa. Zeg nou zelf: dan vertrouw
je er toch ook op dat dit hele proces zo werkt? Halverwege de winkel liggen de
door jou gepakte boodschappen nog altijd in die winkelkar. Het systeem werkt in
op je onderbewustzijn en daarom dien je alles op een bevestigende manier te
formuleren. Dus niet: “O, jee, het is druk. Nu kan ik vast en zeker géén
parkeerplaats vinden!” maar: “Lekker druk vandaag! Toch weet ik zeker dat ik zó
een prachtige parkeerplek vind.” Dit voorbeeld noem ik, omdat ik op deze wijze
al zo’n 25 jaar zeer succesvol overal mijn auto moeiteloos neerzet. Alles
draait eigenlijk om Vertrouwen. Met hoofdletter!
Iets soortgelijks staat in een boek dat in veel talen is
verschenen en dat een enorme bestseller was: “The Secret”. Het ligt op mijn
nachtkastje. En laat ik nou ook in 2015 de principes, zoals Josje ze
presenteert en zoals ze omschreven staan in dit handzame boek zeer succesvol
hebben toegepast? Terwijl de opgave werkelijk bijna on-mo-ge-lijk was!
De afgelopen maanden kon ik desondanks haar positieve
peptalk goed gebruiken en ik ben haar dan ook erg dankbaar voor de manier
waarop zij me onbedoeld blééf richten op de wensen die ik voor ogen had
gedurende een te lopen weg die ik niet vrijwillig gekozen had, maar die ik toch
moest gaan. Onder die gegeven omstandigheden is het gemakkelijk mogelijk, dat
je verdwaalt in een doolhof van emoties en hup – dan verscheen er via Facebook
weer zo’n bericht dat me met de neus op de positieve feiten drukte. Het leuke
was dat er een – wat men noemt – synchroniciteit begon te ontstaan tussen ons
tweeën, gebeurtenissen die als het ware als vanzelf elkaar opvolgden of tot
stand kwamen. We noemen dat “toevalligheden” maar eigenlijk vallen die dingen
je dan gewoon toe, omdat het nu eenmaal zo bedoeld is.
Op 11 juni was Jos jarig. Dus ik dacht: haar via de digitale
wegen feliciteren is leuk, maar ik fiets straks even langs haar huis en zet een
kleinigheidje voor haar neer. Aandacht maakt alles mooier, zeker in het echte
leven. Een boeketje lag voor de hand, maar stel dat zij en haar gezin erop
uitgetrokken waren? Het was ’s zomers warm, bloemen zouden dat niet
overleven. Vreemd genoeg stonden de aangeboden planten me niet aan. Was het dan
niet de bedoeling mijn plan te verwezenlijken? Raar! Ik had het allemaal voor
me gezien: mijn fietstas met daarin een attentie, de tocht naar haar huis,
de voordeur waar ik “het” stiekem zou neerzetten, lekker in de schaduw. En nu
vónd ik niets?! In mezelf mompelde ik: “Als het de bedoeling is dat ik vandaag
nog aandacht geef aan Josjes verjaardag, zie ik iets dat helemaal bij haar
past!” Op dat moment zag ik achter een stenen pot een stuk van een rechthoekig metalen
tekstbord: “I rejoice other people’s successes because I know there is plenty
for everyone”. Helemaal Josje, dacht ik. Zelfs dat Engels. Als iemand een ander
iets gunt, is zij het wel. Er is meer dan genoeg voor iedereen, is ook mijn
overtuiging. Hebbes! Binnen vond ik een kleine witte orchidee in een bakje met
een hart. De bloemist (die vertelde er absoluut geen flauw benul van te hebben,
dat hij een dergelijk tekstbord überhaupt in de verkoop had) was bereid het in
te pakken naar mijn wens. We deden dat gemoedelijk samen. Kaartje eraan,
afrekenen. Klaar! “Oeps,” merkte ik en passant op. "Nu moet dit wél de tocht in
mijn fietstas overleven!” Waarop de
bloemist, alsof hij bij Josje in de leer geweest was, zei: “Kom op, dat gaat
jou lukken, daar moet je dan gewoon op vertrouwen, hoor!” Thank you, Universe,
zou Jos zeggen… Dat bedankje kreeg ík, via diverse digitale wegen. Mét foto!
Waarvoor dank :-)
