Kansen
Wat een zomer! Het houdt niet op. Heerlijk. Dat de tijd dan ongelooflijk
snel kan gaan, dat weten we allemaal. Maar toch moet ik knipperen met mijn ogen
wanneer ik me realiseer dat hondje May maandag vier weken mijn dagen vult en vooral opfleurt.
Een grappige bijkomstigheid is, dat de dag erop Molly twaalf geworden zou zijn.
Volgens mij kijkt die trouwe lobbes nog altijd mee over mijn schouder. Is het
niet een klein wonder dat May me om bijna dezelfde dingen aan het lachen kan
maken en kan vertederen? Ze heeft een pittige kop en kan brutaal uit haar ogen
kijken, maar als het erop aankomt, smelt je. Ze rent vlinders achterna, ontwaart
de kleinste mier, kijkt aandachtig televisie. Op straat is ze een hartenbreker.
De ruwste bolsters toonden me de afgelopen weken hun blanke pit, zodra May kans
zag die à la minute te laten
ontkiemen. Het resultaat? Zachte blikken, een warme glimlach, toegang tot het
liefdevolle, warme hart dat even openging en opbloeide. Op zo’n moment denk ik
dan toch: Stel je voor dat dit hondje, nadat ze ergens op Gran Canaria gedumpt
was door onverlaten, was doodgehongerd! Elk wezen heeft een eigen rol te
vervullen. Háár taak op deze aarde heeft ze al menigmaal aan mij geopenbaard.
Als een tijger zal ik door dik en dun voor haar gaan.
Onvoorstelbaar wat zij allemaal heeft bijgeleerd. Ze vindt het van zichzelf
erg knap. En zo is het. Op haar energie kan ik ronduit jaloers zijn. Mooi te zien
is, hoe zij zich opeens middenin een dolle bui terugtrekt in haar mand. Opgerold
en wel doezelt ze weg. Zwart schatje. En als ik dan langsloop, krijg ik hoe dan
ook even een déjà vu. Meteen voel ik elke spier in voeten en benen. Wandelen
wou ik, wandelen zal ik. May houdt van tempo. Duin op, duin af. Ze rent als een
hinde, is wendbaar tot en met en onvermoeibaar. De gouden 5-minuten-regel, in
feite bedoeld voor de grote en verzwakte rassen, heb ik opgegeven. We lopen
gewoon onze ronde, want anders wil Miss May in huis en tuin de boel op stelten
zetten en lekker keten. Na het Berger Bos volgen nog de diverse rondjes door
eigen dorp.
Begrijpelijk dat de tijd sneller gaat dan ooit. Dus als ik even niets van me
laat horen, weet dan, dat mijn nieuwe huisgenoot weet van wanten. En van handen
binden. Iets waaraan ik me met plezier overgeef. De zomer van 2014 heeft zo een
onverwachte wending genomen en een warm randje gekregen. Met dank aan en
respect voor de mensen van de Stichting Robustiano, die dit hondje een kans
gegeven heeft. En mij dus ook.
