Zomaar opeens maar liefst 2 nieuwe blogs op één dag geplaatst door ondergetekende, na een lange blogstilte... Dat kan zomaar opeens gebeuren, wanneer je je weer beter voelt. En wanneer je langzaam maar zeker tóch een heleboel voornamelijk opruimklussen hebt volbracht. Eens kijken of ik het kan volhouden. Het plan is tenminste 1x in de week te bloggen. We gaan het zien...

Aards en aardig blijven                                                            

Wanneer ik regeringsleiders als president Trump (en andere dominante wereldleiders) zie langskomen via het nieuws, vind ik dat ze iets kinderlijks uitstralen. Ze lijken uit eigenbelang hun zin door te douwen, vind ik. Maar eigenlijk beledig ik daarmee elk kind en realiseer ik me dat deze mannen, die zich kunstmatig jong houden, tragisch genoeg zichzelf tekort doen. Zij zouden écht rijk kunnen zijn… En een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de Wereldvrede.  

Juist nu vind ik dat we allemaal krachtig moeten blijven hopen op die Wereldvrede. Vooral denk ik aan de kinderen die recht hebben op een ontspannen jeugd. Alles druist in tegen de Internationale Rechten van het Kind dat we moeten beschermen tegen negatieve invloeden. Maar hóe?

Als ik mijn hond uitlaat en langs de school loop, zie ik hoe “onze” kinderen buiten spelen, rennen of voetballen, plezier maken. Vaak vragen ze of ze mijn hond mogen aaien. Bij de Buitenschoolse Opvang mogen ze blijkbaar vanaf zeven jaar oversteken en op het tegenoverliggende veld spelen, zoals mijn hond dat ook graag doet. Een mooie combi: kind en dier. Ze hebben direct een klik. Er zit niets tussen, het is zuiver. Wanneer komt die omslag, dat kinderen of huisdieren hun onschuld verliezen en veranderen in haatdragende wezens met getrokken pistolen en opgetrokken tanden? Wanneer begint een oorlog eigenlijk al?

Een paar jaar geleden ontmoette ik in het café van Museum Kranenburgh Mouri en zijn moeder Merel die naast mij zaten. Aan een andere tafel zat een moeder met baby, we dronken ieder voor zich een lekker koffietje, maar er ontstond ook een gezellig gesprek. Ondertussen zat Mouri te haken, terwijl hij het resultaat telkens via de lengte van de tafel probeerde op te meten. Dat riep vragen op: Mouri verkocht zijn gehaakte koorden. Ook ik mocht er een bod op doen. Het geld zou worden overgemaakt aan een Nederlandse vrouw in Zambia, die ruim 70 waterputten heeft gerealiseerd in het dorp waar zij woont en helpt. Ik keek het aan: dat toegewijde koppie van Mouri, waarin van alles moet zijn omgegaan om deze mevrouw financieel te ondersteunen. Ik bood vijf Euro, Mouri straalde en haakte verder alsof zijn leven ervan afhing. Tot het klaar was, wij geld en draad uitwisselden en besloten contact te houden.

“Het was een leuke ontmoeting,” liet ook Merel mij later via een e-mail weten. “Mouri heeft €206,50 opgehaald met zijn haakwerk. Telkens als hij een groot rond bedrag had, besloot hij verder te gaan. Van zijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen ben ik onder de indruk. Het geld is overgemaakt. Naast de waterputten gaat een gedeelte van het geld ook naar een meisje dat gehandicapt is. Haar moeder heeft weinig inkomsten en het geld is voor eten, huur, schoolgeld voor het zusje, en medische behandelingen.” Hoe mooi is dit? Ook van de moeder, die de ideeën van haar zoon niet meteen weg wimpelde, maar ondersteunde.

Wij allemaal staan op enig moment aan de basis van de belangen en rechten van het kind. Het is van het grootste belang kinderen te beschermen en op te voeden tot aardige volwassenen die het leven met lasten én lusten aankunnen (zodat het niet té wellustig wordt). Dat is de basis van vrede, waarmee uiteindelijk wereldproblemen op een volwaardige manier kunnen worden omgebouwd tot uitdagingen die we samen aangaan. Het moet weer draaien om mensen en niet alleen om belangen en geld. Wij moeten dat kind in onszelf wakker houden om speels te kunnen blijven leven. Dat is één van de redenen waarom ik graag een hond en kids om me heen heb. Het houdt aards. Dáár draait het om. Wij zijn nl. deel van de aarde, het grote geheel, de wereldbevolking. Laat vriendelijkheid regeren. En zuinigheid. Je krijgt er vanzelf aardigheid in. Laatst kwam ik Mouri en zijn moeder weer tegen. Een paar jaar ouder is hij nog steeds begaan met zijn medemens. Daar word ik blij van. 

nog steeds wakker, dit kind in mij.

1001 Vrouwen                                                                      

Nee, deze 1e blog sinds lange tijd gaat niet over vrouwen uit de gemeente Bergen. Het is ook geen anti-mannen pleidooi. Eigenlijk wordt het getal gebruikt voor willekeurig wat: “Duizend en één vragen werden gesteld, ik vergat natuurlijk duizend en één dingen en tja, duizend en één problemen deden zich voor…”

Hier is het echter de titel van een boek – een lexicon – dat op 3 oktober 2018, officieel uitgebracht en gepresenteerd werd. De samenstellers ervan zullen wellicht bedacht hebben een boek te willen maken over vrouwen – en ja, dan kun je er wel duizend en één bedenken, die aandacht verdienen. In dit boek gaat het over “1001 vrouwen in de 20^e eeuw” die op een of andere manier het verschil maakten binnen ons Koninkrijk. 

Ruim tevoren werd ik door Michiel van Kempen, hoogleraar West-Indische Letteren van de Universiteit van Amsterdam, benaderd met de vraag of ik er een bijdrage aan wilde leveren over mijn tante, een veel jongere zus van mijn vader, Nydia Ecury (1926-2012).   

Historica Els Kloek is de initiatiefneemster die zich sinds 2003 met succes aan dit Vrouwenlexicon heeft gewaagd. Zij werkte aan de Universiteit van Utrecht en bij de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (gespeld conform de websitetekst) te Amsterdam, initieerde de reeks Verloren Verleden en de site Biografisch Portaal en schreef boeken. Zij noemt zichzelf “onderneemster in geschiedenis”. Haar ontmoette ik tijdens de boekpresentatie voor het eerst. Ze werd bijgestaan door een team. Maarten Hell deed de redactie voor dit boek met Marloes Huiskamp en Maria Schouten. Ook Fernie Maas (coördinatie), Vera Weterings (promotie) en Irma Boom (vormgeving) droegen hun steentje bij.  

Het lijvige boek kwam tot stand via crowdfunding. Evenveel mij onbekende auteurs deden eraan mee. Eerst bleken er véél meer vrouwen omschreven te zijn dan de beoogde 1001. Tante stond dus even in de wacht. Mijn werkzaamheden mocht ik declareren, maar ik nam me voor dat bij wijze van donatie te doen, wanneer mijn tante daadwerkelijk in de lexicon zou voorkomen. Waarvan akte: Enige tijd vóórdat het boek klaar was, moest ik toestemming verlenen voor het gebruik van twee foto’s van Nydia Ecury voor een gelijknamige expositie in het Amsterdam Museum, die voor publiek geopend was vanaf 4 oktober. Bijzonder, want de portretten – die ook in het klein staan op de website 1001-vrouwen.nl, waarop je digitaal alle omschreven vrouwen kunt ontdekken – geven een prachtig tijdsbeeld weer van 250 van de 1001 boeiende dames: uitgelicht, al dan niet met enige voorwerpen uit hun opmerkelijke leven.   

Mijn tante bezocht ik jaarlijks vrijwel vanaf 1987. Ze besloot op haar 56^e een One Womanshow te schrijven en te presenteren op de eilanden en in Amsterdam (zo’n 11x in een uitverkochte Grote Kerk te Amsterdam, 1980). Ze speelde o.a. in diverse films, was dichter en kinderboekenschrijfster, gaf Papiamentse les aan expats en had vooral een groot hart voor wie haar bezocht. Ze moedigde mij aan vooral te gaan schrijven, al was ik faalangstig en de 50 gepasseerd. Ze heeft haar sporen in dit boek verdiend en zou zij nog in leven zijn, dan zou ze mij na die boekpresentatie vanaf “haar berg” op Curaçao opbellen en zeggen dat ze “lachte van oor tot oor”. Haar dierbare vriendin Lucille Berry-de Haseth ben ik veel dank verschuldigd. Zij werkten vaak samen en heeft er altijd voor gezorgd dat alles over haar vriendin Nydia bewaard en geregistreerd is.

Zo vind ik dat Els Kloek met haar team een sterk staaltje van samenwerking kan laten zien tussen vele mensen, die elkaar niet eens kennen, maar die nu voor eeuwig met elkaar verbonden zijn dwars door de tijd heen via 1001 vrouwen in – hoe mooi – zo'n boekband!