De maan is rond…
…maar ze heeft allang niet meer twee ogen, een neus en een
mond. En de – meestal barse – uitspraak: “Ach, loop naar de maan” voor iemand
die je minder gezellig vindt, is allang op een vrij spectaculaire manier bewaarheid
geworden voor mensen die maar wat graag deze opdracht uitvoerden. Er is zelfs echt
óp de maan gelopen. Sinds decennia is er onderzoek gedaan naar deze natuurlijke
satelliet van de aarde, ook wel Luna genaamd. Zij is anno 2013 nauwkeurig in
beeld gebracht. In een van onze nationale dagbladen staat een gedetailleerde foto
van de maan, voorzien van vierkantjes met informatie. Ik citeer dit uit één zo’n
vierkantje:
Beschermer. Het leven op aarde danken we misschien wel aan de maan.
Zij trekt niet alleen aan de atmosfeer en de watermassa’s (getijden!), maar ook
aan de vloeibare nikkel-ijzerkern van de draaiende aarde. Daardoor ontstaat een
krachtig magnetisch veld dat ons beschermt tegen schadelijke stralingen uit de
ruimte.
En dan te bedenken dat er met regelmaat van alles de ruimte
ingestuurd wordt ten behoeve van een keur aan onderzoeken, waar u en ik eigenlijk
niets mee opschieten. Je maakt mij niet wijs, dat het totaal geen kwaad kan. Je
moet er niet bij stilstaan, dat er met die maan of binnen de dampkring iets gebeurt.
Zijn wij mooi klaar mee. Het enige dat ons dan rest is wellicht naar de maan te
lopen. Ogen, neus en mond dicht en adem in houden. Lijkt me het minst pijnlijk.
Voorlopig dan
maar vooral kijken naar de schoonheid van Luna. Is zij vol, dan houdt ze me
sowieso uit mijn slaap. Zie je: ze stuurt niet alleen het getij aan,
maar mij ook. Vandaar deze overweging. Je bent wakker, of je bent het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten