Dag Sinterklaasje…

Matineus ben ik niet. Alles behalve. Maar de waarschuwing van de weerman dat het op 5 december in de loop van de ochtend flink zou gaan stormen, zat goed in mijn oren geknoopt. Vanochtend stond ik dus vroeg op en om kwart voor negen zat ik gedoucht en wel met mijn boodschappenmandje op de fiets. Zoiets gebeurt zelden, omdat ik altijd eerst de hond uitlaat op dat tijdstip. Aangezien we gisteren ons late rondje na middernacht aflegden, vond ik dat die boodschappen voor moesten gaan en dat Molly nog een half uur mocht uitslapen.

            Het waaide al aardig en flink trappend tegen de wind in zette ik koers naar het dorp. De route loopt langs de basisschool en al van verre klonken de Sinterklaasliedjes. De kinderen deden hun best. Het stemvolume maakte dat het leek alsof de melodietjes opeens anders getoonzet waren, maar na enige inspanning herkende ik van lieverlee toch de eerste regels van het ook door mij veelbezongen Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht.

“Aha,” drong het tot me door. “Het is 5 december, de school verwacht natuurlijk hoog bezoek!” Ik minderde vaart. De kids, leerkrachten en een paar ouders stonden op het schoolplein de Goedheiligman opgewonden op te wachten. Het was met recht een wild geraas van je welste. Dat me dit nu toch ten deel viel, van zoveel blijdschap werd ik vanzelf vrolijk en vooral alert. De ochtendsluiers vielen terstond geheel van me af, de kinderen juichten een einde aan hun enthousiast gezongen  lied. Even bekroop me het gevoel, dat ik te vroeg was. Jammer, ik zou de aankomst van de Sint missen…

Maar het geluk is altijd met de domme en met de goedgelovige. Hoefgetrappel. Mijn hart ging er sneller van kloppen. Daar kwam in draf een prachtig Fries paard de bocht om met erachteraan een open koets. Ook zwart. Het edele dier brieste, schudde het hoofd, minderde vaart. Ik stapte af op de smalle weg en wachtte. Een begeleider sprong van de wagen en ging naast hem lopen. Het dier stapte gerustgesteld door. Het lage tempo maakte, dat ik tot mijn blijdschap in de open landauer kon kijken, waar twee vrolijke Zwarte Pieten nog even de laatste nieuwtjes deelden met Sinterklaas. Het zag er prachtig uit. In het oude laantje met de berkenbomen leek de tijd stil te staan. We keken elkaar aan. De blik van de bisschop in zijn mooie rode mantel en de vrolijke Pieten in hun fleurige pak maakten het kind in me klaarwakker. Bevangen door de plechtigheid van het moment en aangemoedigd door een uitzinnig schreeuwende schooljeugd die nu de koets zagen opdagen, riep ik spontaan: “Nou, dat overkomt ook niet iedereen! Dag Sinterklaas!”

Zeg nou zelf. Zoiets is toch een gelukkig toeval?

Met de hoofdpiet en de Zeurpiet in het Sinterklaashuis te Bergen, december 2010