Euvele Moed
Als ik van één woord vind
dat het verkeerd geïnterpreteerd wordt, dan is het “lef”. Een loos modewoord,
dat te pas en te onpas gebruikt wordt. Liefst schreeuwerig, waardoor het
sterker ontkracht wordt. Van Dale leert dat het weliswaar “moed” en “durf”
betekent, maar geeft vervolgens aan dat er iets branieachtigs in schuilt. “Op
lef” wil zeggen: ”op goed geluk”. Nou, dan weet je het wel.
Een tweede betekenis is:
“laf, slap”. Kijk, dat bedoel ik! “Lef” mist een belangrijke dimensie, terwijl
het tegenwoordig gebruikt wordt in de betekenis van “ultramoedig”. Maar dat
woord heeft, wat “lef” dus mist: onverschrokkenheid bij gevaren en
moeilijkheden, betoond bij direct lijfsgevaar – veelal om in het belang van ánderen
actie te ondernemen. “Lef” suggereert heldhaftigheid, maar daarmee doe je de
werkelijk moedigen onder ons tekort.
De grootste aanfluiting
vind ik de goeroe- of coachuitspraak dat “lef” het meervoud zou zijn van
“leven”. Toe nou! Alleen al taalkundig ga je mank. Leven is in dit geval een
werkwoord, “lef” een zelfstandig naamwoord dat niet eens een meervoudsvorm kent.
Los daarvan vraag ik me (gezien de bovengenoemde betekenis) af, of alles wat
leeft daadwerkelijk leeft met zo’n dosis branieachtige nepdurf. Nonsens! Het
planten- en dierenrijk is daar te eerlijk voor.
De meeste mensen zijn zich
aardig bewust van de consequenties van hun veelal weloverwogen handelen in
zaken die enige moed behoeven. Met voorbehoud is niets mis. Het sterkt het
zelfvertrouwen en mocht het alsnog fout gaan, dan heb je jezelf niets te
verwijten. Zo werkt het wellicht niet voor de lefgozers onder ons. En daar heb
ik dan ook meteen een bepaald – nadrukkelijk de negatieve aandachttrekkend – beeld
bij.
Vandaar mijn aversie
tegen “lef” dat eigenlijk zoiets is als spontaan springen in het diepe en zien
waar het schip strandt in de wetenschap dat er altijd wel ergens een boei ligt
om te grijpen, een vangnet dat je verder helpt. En daarmee zadel je in feite
anderen op met jouw probleem. Dús verdient het géén op-de-borstklopperij. Maar
ja. Als je niet anders gewend bent dan de grootste complimenten voor de
eenvoudigste dingen, dan vraag je nu eenmaal op een zeurderige manier om
aandacht als een echt lefgozertje.
Gelukkig word je daar
niet van. Dat ben je pas, wanneer je het leven in al zijn facetten omarmt. Met
mee- en tegenwind, regen en zonneschijn. Dan besef je iets simpels: Hoe dieper
de dalen zijn die je op eigen kracht hebt overwonnen, des te hoger zijn de
pieken. Verlies je wat veel vreugde gaf, dan ben je navenant verdrietig. Heb je
dat ooit ervaren, dan heb je niet de euvele moed het modewoord “lef” te
gebruiken, zoals heden ten dage ten onrechte gebeurt. Dan spring je in het
diepe en weet je, dat het schip je hoe dan ook altijd ergens heenbrengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten