Vlijtig Liesje
Kennen jullie dat
plantje? Ach, het zijn van die heerlijke zomerbloeiers. Vanaf dag één fleuren
ze je tuin op. Met plezier zet ik er her en der wat van in potten. Af en toe
dompelen en de rest doen ze zelf.
Een nostalgisch plantje
vind ik het óók. Bij mijn oma stonden ze in haar kleine maar gezellige appartement
in Heerlen. Dat heette in die tijd nog gewoon een flatje. Op elke vensterbank
stonden wat planten. Vooral het koraalkleurige Vlijtig Liesje had blijkbaar
haar voorkeur.
“Je kunt ze zo
gemakkelijk stekken,” zei ze. Dat demonstreerde ze. Inderdaad ging ik aan het
einde van de logeerpartij met een eigen plantje naar huis. Om daar de
stektraditie voort te zetten. We kwamen om in de koraalrode Liesjes.
Wat is er vandaag de dag
toch met deze bloeier aan de hand? Het lukt me niet meer ze te stekken. De
bloemen zijn ook veel groter dan die van vroeger, maar dat kan inbeelding zijn.
En vanochtend moest ik constateren dat de lila Lies in mijn tuin bij lange na
niet vlijtig meer is. Slechts enkele knoppen in kleiner formaat dan eerst
proberen zich te ontwikkelen, terwijl er nog hooguit vier bloemen staan te glanzen
in de zon. De rest is uitgevallen. Het heldergroene blad wordt geel.
Herfst? Of is zij zo erg
opgeblazen door kunstmest en vliegwerk dat het arme Liesje het aan het einde
van de zomer voor gezien moet houden, in de luie stand moet gaan om nog luttele
weken tenminste íéts van haar vroegere charme te laten zien om tenslotte het
loodje te leggen?
Luie Liesje. Arme Liesje.
Voor Pampus in de groene Kliko. Heel anders dan de kleine kwekerij die ik met
oma opzette in haar Heerlense flatje. Aan haar heeft het niet gelegen. Zo houdt
dan tenminste de herinnering nog bloeiend stand.
Giselle met oma op Aruba, lang voor de Vlijtige Liesjestijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten