Huisoppasser gevraagd met kind noch kraai

Laatst las ik een advertentie, waarin gevraagd werd om een huisoppasser. De gegeven omstandigheden waren ideaal. Groot, oud huis, maar dan wel ingericht naar de hedendaagse maatstaven. Met inloopkasten, regendouches en lichten die aanfloepen zodra het schemert. Enorme tuin eromheen. Zwembad. Foto’s ter illustratie. Piet Boon, op zijn minst. Om te watertanden. Leuk stadje om te verkennen. Hoe lang blijft u weg? Doe mij maar drie maanden, maar vooruit, de gewenste twee weken vind ik ook wel oké.

Op dat moment ontwaarde ik de kleinere lettertjes: “Kinderen en eigen huisdier meenemen kan niet, wel is er internet aanwezig.” Drie keer moest ik het overlezen. Het moet toch niet gekker worden, dacht ik. Dat je kinderen en een eigen huisdier nou in één adem noemt, vooruit, dat kan ik begrijpen. Maar dan die – hoe zal ik het noemen? – pleister op de ontstane wonde?  Het doekje voor het bloeden? Want zo staat het er. Grof vertaald kan ik er alleen het volgende van maken: “Ik heb slecht en ik heb goed nieuws. Laat je kinderen en je huisdier maar lekker thuis, al is het voor u misschien wat vervelend. Niet getreurd. Daar heb ik iets op gevonden om dat gemis in één klap weg te werken: Er is internet aanwezig!”

Of zie ik dat verkeerd? Hallo, hond. Halló kind. Zijn jullie in beeld? Nee? Nou ja, doe dan de PC maar aan. Stoort zeker minder. En maakt in elk geval niks stuk. Zegt niets terug en houdt je toch lekker bezig. Dat is pas socializen.

Drie maanden zei ik? Doe maar niet. Ik zou als de dood zijn zelf een kopje koffie leeg te kieperen boven de bank. Met poep aan mijn schoen het hoogpolige tapijt van de haren van de sneeuwwitte klipgeit te betreden. En bovenal moet ik dan ook nog de reuring missen die mijn viervoeter veroorzaakt.

Liever blijf ik gewoon in mijn eigen stulp die niet past in het chique lifestyleblad, waarin uw woning waarschijnlijk juist niet misstaat. Is het niet prachtig dat we zo naast elkaar kunnen leven in dit land? Bij wijze van spreken, bedoel ik.

Thuis hoef ik niet bang te zijn voor plakkerige kinderhanden of vieze modderpoten. Daar kunnen overigens geen 100 wereldwijde webs en PC's tegenop. Al had ik dolgraag samen met mijn hond elke dag honderd baantjes getrokken in uw trendy zwembad…