Ter overname aangeboden: Zomerwoning.

Tijdens tuinwerkzaamheden stuit ik dikwijls op slakken. Zij zuigen zich vast aan het groen dat ik aanpak en zo vaak mogelijk zet ik ze een eindje verderop terug. Dat doe ik ook als ze zich uit de Kliko proberen te werken. Wat maakt dat nou uit, een gaatje meer of minder in het gebladerte? Bij ons géén slakkendood of andere enge ellende. Bij ons kunnen de natuurlijke vijanden van deze slijmerds met een gerust hart nog wel eens hun slag slaan en een snaveltje meeprikken. Ik mag graag zien hoe een ekster het huis van zo’n slak tegen de tegels stukslaat en met smaak de inhoud oppeuzelt. Het betekent dat er in ons buitensysteem een leuk evenwicht heerst.

Bij de heel kleintjes die ik vind, moet ik extra voorzichtig zijn, want zo’n minihuisje knijp je gemakkelijk kapot. Dat overkomt me soms zelfs als ik ultra oppassend ben. En elke keer hoop ik dan maar, dat zo’n ukkepuk in staat is opnieuw kalk af te zetten ter reparatie van zijn onderkomen. Of dat hij zijn moeder nog terugvindt. Maar misschien zijn slakken direct na hun geboorte op zichzelf aangewezen?

Helaas ram ik toch wel eens ergens doorheen. Die beestjes zijn natuurlijk onomstotelijk het slachtoffer van mijn haast en onoplettendheid. Ook mijn WA-verzekering biedt geen soelaas. Dat ze behoorlijk zelfredzaam zijn en niet dom, ontdekte ik onlangs.

Een slak met beschadigd huis – ik weet het, mijn fout van vorig jaar of zo, sorry! – scharrelde tussen de kleine maagdenpalm en stuitte op een leegstaande woning! Hij heeft een bezichtiging aangevraagd, het object en de belendende percelen secuur verkend, wellicht een bod gedaan.

Hoe het afliep, weet ik niet. De plichten riepen. Hij deed ook alles met zó’n slakkengangetje. De wijzers van de klok liepen sneller. Het lege huis vond ik later terug. Ik heb het bewaard ingeval iemand t.z.t. een zomerwoning wil betrekken. Aan zee, hè. Dus extra aantrekkelijk. Zegt het voort.