Sommige dingen gebeuren maar eens in je leven
                                               Met heel veel dank aan Stephanie en Tim! Best wishes, lots of love and luck...
 

Je zou denken dat iemand die veel gereisd heeft als hij de 50 ruimschoots gepasseerd is, veel al een keer heeft gezien of meegemaakt. Ik dacht dat. Over mezelf en van mezelf. Maar van de trouwerij van Steph en Tim op 29 maart met alles erop en eraan in die ongelooflijk sfeervolle Dawson’s Lodge, in gezelschap van veel leuke jonge en oudere mensen, ben ik nog steeds helemaal enthousiast.

Stel je eens voor: Je staat op en na een douche om goed wakker te worden, kleed je je aan om te gaan ontbijten. Van het hoofdgebouw staan de deuren wijd open, je hoort niets mechanisch, geen verkeer. Vogels, een flauwe wind in de bomen. Gemurmel op de terrassen van de in groepjes zittende vrienden van het bruidspaar, soms een daverende lachbui. En waar je maar kijkt: die schitterende natuur. We zitten vrij hoog, op 1250 meter hoogte. Maar de bergen glooien om je heen, in de verte grazen koeien en impala’s. Rietbokken en waterbokken met zo’n mooie lichte cirkel rond hun staartimplant. En zelfs zebra’s zijn er in deze oase van rust die slechts even verstoord wordt. Ach, wat heet. Het hindert niet, dat wieken van een helikopter vlakbij: De eigenaar van de lodge komt even langs en vertrekt kort daarna weer – net als in een film.

Op de diverse locaties is men druk in de weer met de voorbereidingen. Het verloopt allemaal even harmonieus. Ofschoon er regen voorspeld is, schijnt de zon uitbundig. In de middag begint het stevig te waaien. Ik houd het erop, dat de Curaçaose Noordoostpassaat zich bij wijze van groet even meldt. Maar droog en zonnig blijft het en al die leuke en lieve, feestelijk geklede mensen en kinderen nemen verwachtingsvol plaats op de witte stoelen onder de eeuwenoude boom die iets weg heeft van een flamboyant. Daar sta je dan, in afwachting van het begin van deze trouwceremonie. Kan iemand me even komen knijpen?  Is dit echt?

Dankbaar denk ik terug aan een rijk gevuld en vervuld verleden. Brazilië, India, Indonesië, Zuid-Afrika anno 1994. De Nederlandse Antillen en andere Caribische eilanden, grote delen van Noord-Amerika, veel Europese landen en eilanden. Het Panamakanaal. Prachtige bijeenkomsten en festiviteiten met de Tafelronde en de Ladies’ Circle op de mooiste locaties. Op mijn wensenlijst staan alleen nog het ijskoude hoge noorden, Groenland of Alaska. Maar bijna als vanzelfsprekend heb ik eigenlijk het logboek van mijn verre reizen afgesloten. Dat kan ik zeggen zonder enig gevoel van spijt en met droge ogen. Geloof het of niet: met de brede en hoge duinen van Schoorl om in te wandelen en het Noordzeestrand vlakbij en dan óók nog eens ons geliefde dorpje Bergen op fietsafstand, ben ik ingelukkig. Daarnaast kunnen we, wanneer we maar willen, zeer genieten van Saint-Rémy de Provence of van de tripjes die zich voordoen in verband met mijn werk. Binnenkort staat er een lezing in Bonn op het programma. Het is pure rijkdom, wanneer je de 50 op zo’n manier ruimschoots hebt mogen passeren.

En dan trouwt opeens je achternichtje in Zuid-Afrika. Tijdens de huwelijksceremonie zei ik onder meer het volgende: “Preparing this reading I paid a visit to the website of NIMBAS University, School for Business and Society in Utrecht, where you, Steph and Tim, graduated. I learned from its promo film the slogan: Change your perspective and you will see another world.” Hoe waar. Wat een wondere wereld mocht ik nu weer betreden! Zoiets gebeurt maar eens in je leven. Out of Africa. Always something new!   
  

Het is goed wakker worden vanuit onze kamer in

The Dawson's Lodge, met een haardvuur en uitzicht op de bergen