Goed voornemen doet goed volgen
Kun je Pasen eigenlijk óók
gebruiken voor het opmaken van goede voornemens? Of hoort dat specifiek bij de kersttijd,
of bij de jaarwisseling? Dan maak ik ze nl. juist niet. Het verglijden van de
tijd laat ik over me heenkomen, als een warme deken, of als een sneeuwbui in de
winter. Je doet respectievelijk je kraag los of je zet hem hoog op en laat komen
wat komt.
De uitnodiging om mee te
doen met de paaswandeling van “de Minnen”, oorspronkelijk allen afkomstig uit Bergen,
maar nu tamelijk verspreid wonend in Nederland en zelfs daarbuiten, zette mij ertoe
nieuwe wandelschoenen te kopen. Mijn ouwetjes had ik achtergelaten in
Zuid-Afrika, omdat ik dacht voorlopig niet meer toe te komen aan het grotere
werk nu onze hond oud geworden is en geen uren meer met me mee kan om te struinen
door de duinen. Geheel volgens vooropgezet plan gaf ik ze dus bij vertrek uit
de Lodge aan de eerste persoon die ik tegenkwam, een werkneemster die met een brede
en warme glimlach mijn stevige stappers in ontvangst nam en uitriep:”Thank you,
thánk you, I will give them to my son!”
Van mijn geste heb ik
geen moment spijt gehad, maar voor die paaswandeling leek goed schoeisel me
niet alleen noodzakelijk, maar ook een prima aanzet en een stimulans om vooral
met regelmaat te blíjven terugkeren naar het bos- en duingebied op een
steenworp afstand van ons huis. We worden nota bene alweer overlopen door
toeristen die er veel voor over hebben hier een stevige Spatziergang zu machen.
Zou ik dan afhaken, omdat mijn lieve hond mij niet meer kan uitlaten?
Kijk, zo werd rondom
Pasen door ondergetekende een nieuw voornemen gelanceerd. Weer samen actief
bezig te zijn met de Minnen – bevriend met de 6e op rij, Marlou Min,
kwam ik vanaf mijn 6e bij hen over de vloer totdat wij Bergen verlieten, maar de vriendschap hield stand – was als altijd ouderwets gezellig
en het was een feest om jong en wat ouder mee te maken. Met vader en moeder Min
steevast in gedachten mocht ik die middag in feite delen met vier generaties,
al dan niet met aanhang. Mooi, dat je dan opeens in zo’n achterkleinkind “het kleine
zusje van vroeger” kan herkennen die net zo kon kijken en praten en die ook van
die blonde krullende lokken langs haar blozende wangen had.
En dat op nieuwe, lichtgewicht
wandelschoenen. Wat een rijkdom! Voor herhaling vatbaar.
Vanochtend bijtijds de kuierlatten genomen en flink rondgestiefeld door de buitengebieden
van mooi Schoorl. Wel in de natuur, maar zonder onze lieve hond en zonder de
Minnen. Hoewel: ons dorp is klein. Al snel werd ik vrolijk met een “twas leuk
gister hè?” begroet door drie van die “Minnetjes”. En thuis wachtte onze lieve trouwe viervoeter
me blij kwispelend op.
Morgen ga ik wéér en dan met de buurvrouw. Goed
voornemen doet goed volgen, ook als het jaar al aardig op dreef is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten