dinsdag 22 april 2014


Goed voornemen doet goed volgen

Kun je Pasen eigenlijk óók gebruiken voor het opmaken van goede voornemens? Of hoort dat specifiek bij de kersttijd, of bij de jaarwisseling? Dan maak ik ze nl. juist niet. Het verglijden van de tijd laat ik over me heenkomen, als een warme deken, of als een sneeuwbui in de winter. Je doet respectievelijk je kraag los of je zet hem hoog op en laat komen wat komt.

De uitnodiging om mee te doen met de paaswandeling van “de Minnen”, oorspronkelijk allen afkomstig uit Bergen, maar nu tamelijk verspreid wonend in Nederland en zelfs daarbuiten, zette mij ertoe nieuwe wandelschoenen te kopen. Mijn ouwetjes had ik achtergelaten in Zuid-Afrika, omdat ik dacht voorlopig niet meer toe te komen aan het grotere werk nu onze hond oud geworden is en geen uren meer met me mee kan om te struinen door de duinen. Geheel volgens vooropgezet plan gaf ik ze dus bij vertrek uit de Lodge aan de eerste persoon die ik tegenkwam, een werkneemster die met een brede en warme glimlach mijn stevige stappers in ontvangst nam en uitriep:”Thank you, thánk you, I will give them to my son!”

Van mijn geste heb ik geen moment spijt gehad, maar voor die paaswandeling leek goed schoeisel me niet alleen noodzakelijk, maar ook een prima aanzet en een stimulans om vooral met regelmaat te blíjven terugkeren naar het bos- en duingebied op een steenworp afstand van ons huis. We worden nota bene alweer overlopen door toeristen die er veel voor over hebben hier een stevige Spatziergang zu machen. Zou ik dan afhaken, omdat mijn lieve hond mij niet meer kan uitlaten?

Kijk, zo werd rondom Pasen door ondergetekende een nieuw voornemen gelanceerd. Weer samen actief bezig te zijn met de Minnen – bevriend met de 6e op rij, Marlou Min, kwam ik vanaf mijn 6e bij hen over de vloer totdat wij Bergen verlieten, maar de vriendschap hield stand – was als altijd ouderwets gezellig en het was een feest om jong en wat ouder mee te maken. Met vader en moeder Min steevast in gedachten mocht ik die middag in feite delen met vier generaties, al dan niet met aanhang. Mooi, dat je dan opeens in zo’n achterkleinkind “het kleine zusje van vroeger” kan herkennen die net zo kon kijken en praten en die ook van die blonde krullende lokken langs haar blozende wangen had.

En dat op nieuwe, lichtgewicht wandelschoenen. Wat een rijkdom! Voor herhaling vatbaar. Vanochtend bijtijds de kuierlatten genomen en flink rondgestiefeld door de buitengebieden van mooi Schoorl. Wel in de natuur, maar zonder onze lieve hond en zonder de Minnen. Hoewel: ons dorp is klein. Al snel werd ik vrolijk met een “twas leuk gister hè?” begroet door drie van die “Minnetjes”. En thuis wachtte onze lieve trouwe viervoeter me blij kwispelend op.
 
Morgen ga ik wéér en dan met de buurvrouw. Goed voornemen doet goed volgen, ook als het jaar al aardig op dreef is.  
 
Nog met de oude wandelschoenen - en met de jongere hond...
Foto: Sandra Blikslager

Geen opmerkingen:

Een reactie posten