Fitness voor lichaam en geest
Ja, hoor. De kogel is
door de kerk. Of liever: door de sportschool. Sinds half augustus bevind ik me eindelijk
weer eens met regelmaat in een fitnesscentrum. Riep ik vroeger als instructeur
dat het de enige manier is om gezond ouder te worden, nu onderschrijf ik dat
ferm. Ook onderken ik dat ik het véél eerder had moeten doen.
Maar ik tuinier toch
vaak? En die dagelijkse wandeling met de hond gedurende twee uur? Er zijn
grenzen… Ja, er waren net iets meer redenen om nog een jaar te wachten. Voor je
het weet, verstrijkt de tijd en ruim anderhalf lustrum later constateer je dan opeens
dat er véél meer redenen zijn je NU op te geven.
Zo sprong ik op een dag
op mijn fiets, dook ik onder de N9 door en over het kanaal richting
Warmenhuizen. Aan de buitenrand van het dorp ligt op 3 kilometer van mijn huis al
een paar jaar een splinternieuw fitnesscentrum. Ik kwam er binnen, maakte
kennis, gaf me op en betaalde meteen per pin een jaar vooruit. Huppetee. Als je
iets doet, dan moet het ook goed.
Weer terugfietsend
realiseerde ik me dat ik niet had gedacht aan mijn ogen die binnenkort van de
staar worden afgeholpen. Dom! Want met een beetje pech ben ik van dat zojuist geboekte
jaar 2 maanden uit de running en ik had natuurlijk moeten bedingen dat ik ze
mocht inhalen. Volgens het reglement is er géén blessuretijd te reclameren,
maar vooruit: een maandje zou ze me
matsen, de mevrouw die me heeft ingeschreven. En ik haar dus ook. Aardig. Eerlijk
ook. Want hoe kon ik dit nou vergeten te melden?
Tot die staaroperatie zorg
ik drie keer in de week mijn rondje apparaten af te werken. Vier trainingen
later merkte ik dat er in mijn bovenkamer al heel wat endorfine was aangemaakt.
De blijdschap nam toe. Na zeven keer voel ik dat ik ronduit weer echt vrolijk
ben. Of komt het omdat ik me, sinds ik mezelf dit abonnement cadeau gaf en
daarmee iets doorbrak, in een soort opgaande stroom bevindt, waarbinnen diverse
dingen opeens op de goede plaats vallen?
Morgen “mag” ik weer, na
twee dagen rust. Want we overdrijven het niet. Deze instructeur is bij de les. Lichaam
en geest zijn in balans. Net als bij het skiën ben je een uurtje alleen maar
bezig met je lijf. Dat lijf dat mij tot nu toe zo geweldig dient. Dat gezond en
wel nog steeds pittig functioneert, iets om erg dankbaar voor te zijn en om in
stand te houden. Op de fiets ga ik ernaar toe, opgewarmd en wel train ik
gedurende 5 kwartier mijn spieren en lenigheid, tussendoor roei ik een eindje
en na wat rekken en strekken fiets ik rustig weer terug. Heerlijk. Een aanrader.
Niet alleen mijn botmassa zal toenemen – en dat is het doel van de actie J
Haha, grapje van Michiel van Kempen :-)
Ziet er wel sportief uit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten