Buiten is het leuker!                                                                                              

Op 8 juni jl. was het Nationale Buitenspeeldag. Wat een feest, die kinderen, die je van verre hoorde joelen. Goed dat er aandacht gegeven wordt aan het buitenspelen. Iets dat, althans voordat het computertijdperk begon, het meest voor de hand liggende was wat kinderen na school deden. Je praatte bij met je moeder en ging naar buiten, waar je altijd wel met iemand mocht meedoen. Verstoppertje spelen, tikkertje, een of ander balspel. Met vriendinnetjes uit de straat, allemaal fervent lezer van spannende verhalen, ging ik meestal op avontuur. De buurt nodigde daartoe uit: huizen die verscholen lagen tussen het groen en waar je nooit iemand zag, een hond die over de haag sprong en met ons meedeed, open plekken waar je kon dollen in het gras, een vervuild zwembad in een verwaarloosde tuin. Spanning, sensatie en de slappe lach. Vogels, de geur van mos en groen. Goh, wat werd onze fantasie geprikkeld, en wat een stimulansen om samen te werken. Elkaar te beschermen, of juist te vertrouwen en bouwen op de kracht van een ander. Er was altijd wel iemand die de leiding nam. Dat accepteerde je, alsof het afgesproken werk was. Viel er iemand een gat in haar knie, dan werden meteen de rollen verdeeld. Eén rende naar een bekende, de ander droogde de tranen, een derde zorgde voor een vrolijke noot en ja, er waren ook kinderen die de aftocht bliezen, want misschien was het ergens anders leuker. Een dingetje om over na te denken. Voor auto’s en fietsers stopte je het spel, de doorgang mocht niet geblokkeerd worden. Maar je holde, klom of sprong tot etenstijd. Behendig prikkeldraad of doornenstruiken omzeilend, of elkaar. Geweldig voor de oog-handcoördinatie, oog-voetcoördinatie en de grove motoriek. Wist u dat de leerresultaten van kinderen daardoor kunnen verbeteren plus de algehele cognitieve ontwikkeling? Daarnaast was het goed voor de conditie. Karakters werden gevormd, je voedde elkaar op, je leerde rekening houden met elkaar en je omgeving en je werd er zo blij van (door de volop aangemaakte endorfinen, weten we nu). Je kon jezelf optrekken aan iemand die het beter deed, of je kon een ander die “haperde” juist helpen, stimuleren en zelfvertrouwen geven. Zo durfde zelfs ik in bomen te klimmen en over sloten te springen. Daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Want zo leerde ik dat je met een beetje moed en aangeleerd inzicht veel kunt bereiken. Dingen doen die je nooit deed en ze dan ook nog goed kunnen doen, daar krijg je toch een kik van?

Het kind draag ik al mijn hele leven een warm hart toe. Ook het kind in mezelf, trouwens. Hoogopgeleid in de kinderopvoedkunde werd het zelfs mijn vak. Hoe jammer en ernstig is het dat ze nu bijna niet meer spelen? Dat er zelfs “Buitenspeeldagen” georganiseerd moeten worden, om te proberen dit te veranderen. Op de website van “Jantje Beton”, de grote voorvechter van het buiten spelen, lees ik dat maar liefst 80% van de kinderen onvoldoende beweegt, terwijl – ik citeer: “de kracht van buitenspelen op de sociale, motorische en emotionele ontwikkeling van kinderen en hun leervermogen ongekend is. Eén op de vijf kinderen in Nederland speelt minder vaak vrij buiten dan ze zouden willen en tweeëntwintig procent speelt niet of slechts eenmaal per week vrij buiten. Dat is alarmerend. Buitenspelen is dus niet zo vanzelfsprekend als het moet zijn.” (Einde citaat).

Begrijpelijk is het ook. Je hoort rare verhalen over wat er met kinderen kan gebeuren in onbewaakte ogenblikken, de pesterijen zijn grimmig, het verkeer is druk en men neemt er onoplettend aan deel. Wat betreft dit laatste kun je zélf de verandering zijn. De Yogalessen zijn overvol, maar achter het stuur gaat vaak de knop om en is “haast” het devies. Weg is die kalmte, aandacht en rust. Op Duinweg, Voorweg en Herenweg neem ik elke dag bloedstollende taferelen waar en op de laatste twee is de gemiddelde snelheid vele malen hoger dan is toegestaan, vooral op de rechte stukken. Arme fietsers! Maar gelukkig ligt in het achterland een rustige woonwijk en hebben wij strand en zee. Wel jammer, dat het “Timmerdorp 2016” niet doorgaat. Gebrek aan hulp van ouders. Zij doen zichzelf tekort, vind ik. Als het kind in je mag ontwaken, komt er véél energie vrij. Het houdt je speels en maakt het gemakkelijker je in te leven in de wereld van het kind. Leerzaam. Leuk. En zeer zinvol.  

1956, Giselle speelt in Den Bosch op straat met en in een gevonden vrachtkist.

Met Peter en Jovita.