Soms zit er veel in kleine dingen
Als kind had ik het al:
dat ik intens blij kon zijn met weinig. Zo zal mij altijd bijblijven, dat ik op
een verjaardag van mijn ouders prachtige cadeaus kreeg, zoals een grote meisjespop
met een door mijn moeder eigenhandig gemaakte outfit waarop menig echt kind
jaloers kon zijn. Natuurlijk was ik er overgelukkig mee. Maar dat ik die
bewuste verjaardag een pakje kreeg met daarin in miniformaat drie
koekjesvormen, een bakblik en nu komt het: een deegroller, dat sloeg werkelijk
alles. Wauw. Het was werkelijk een kopie van die van mijn moeder. Voortaan kon
ik haar helpen bij het échte werk.
Hij is altijd bewaard
gebleven. De hele set, trouwens. Die plastic vormpjes zijn tamelijk gewoon. Wanneer
je moeder ze heeft in allerlei soorten en maten, dan is zoiets niet
spectaculair. Het bakblik om een open taartje in te bakken – een vruchtentaart,
bijvoorbeeld – had zij ook in veelvoud in hetzelfde formaat. Maar die déégroller!
Je kon het sowieso op
velerlei terreinen zo gek niet bedenken of mijn moeder vervaardigde het. En
alles smaakte heerlijk, zag er erg mooi uit of functioneerde goed. Onbewust kreeg
ik er veel van mee. Altijd stond ik toe te kijken naar alles wat ze maakte. Dat
irriteerde haar gelukkig niet. Vermoedelijk viel het ook totaal niet op, dat ik
doodstil en haast ademloos toekeek. Een enkele keer vroeg ik haar wat. Waarom
ze iets schuin afknipte, of wat dat kleine gebogen en bungelende kabelpennetje te
betekenen had. Waarom ze deeg aan elkaar plakte met water, of met een lepel
iets omzichtig omsloeg in plaats van het mengsel gewoon stevig door te roeren. Het
was mijn allerbeste leerschool.
Natuurlijk was het
uitlikken van de beslagkommen een extra prettige bijkomstigheid. Sinds de
ontvangst van die minideegroller mocht ik zelf op een hoekje van het aanrecht
met haar opwerken (en ook tussendoor van al het lekkers smikkelen). Mijn deegroller is
werkelijk een mooi stukje gereedschap, vermoedelijk gewoon nog in Holland vervaardigd
van een gaaf stukje hout. Hij doet het nog steeds goed. En een scala aan
herinneringen rollen als vanzelf aan, als ik ernaar kijk. Zoals het gevoel dat
ik dan kreeg, zodra ze zei: “Kom, onze koekjes moeten nodig in de warme oven,
anders zijn ze niet klaar voor de visite.”
Kleine dingen, kleine momenten.
Blij met weinig dat
uitgroeide tot veel. Vroeger speelgoed, nu een monumentje.
Een ander monumentje, nu van De rode appel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten