O, die eeuwige Eeuwigelaan…

… die stil onder de bomen ligt… Zou het er met dit voortvarende, nietsontziende, gemeentebestuur dan nu van komen? Is het gedaan met die stilte en komt er aan weerszijden een fietspad? Gaat het voetpad er eenvoudigweg áán, omdat de fietsers de laan niet snel genoeg achter zich kunnen laten? En IS dat werkelijk zo?

Om welke fietsers gaat het hier eigenlijk? De recreatiefietser? Dacht het niet. Die trapt rustig rond en rond en verwondert zich over de schoonheid van een laan die al zo lang ligt de dromen onder de bomen, hoewel dat niet meer uitsluitend dennen zijn. Die voelt zich onverwacht gelukkig, omdat het nog bestáát, zo’n laan die zo’n serene eeuwige rust uitstraalt, zodat je soms even je adem in móet houden. Overigens ook als je met je rondsnuffelende hond over het voetpad loopt. Zo is het bedoeld, de invulling van welvaart in de beste betekenis van het woord. De huizen met veel groen eromheen – en ik had als kind het geluk daar drie jaar te wonen, lang genoeg om het nooit meer los te laten, om het dorp Bergen nooit meer los te laten en er naar weer te keren. Koekoek, hier ben ik!

Toegegeven. Soms dendert er een automobilist wat hard over de bakstenen. Maar alle keren dat ik nu sinds het jaar 2000 naar zee ga via mijn favoriete route, past iedereen zich altijd qua snelheid keurig aan, op straat én fietspad. Komt het doordat de bomen maken dat de weg smaller lijkt dan hij in werkelijkheid is? Mensen laten elkaar passeren, houden in, bedanken elkaar daarvoor, lijken relaxed. Meer kun je ook niet doen. Het is, zoals het is.

En dan dat heerlijke wandelpad, waar ik samen met mijn moeder overheen liep om eendjes te voeren bij de kom. Op de robuuste bank bij de Mosselenbuurt zat met regelmaat ’s lands grootste dichter Adriaan Roland Holst met zijn bril met dikke glazen. Een bril droeg ik ook, zoiets schept een band. Mijn mooie moeder groette hem beleefd, licht blozend. Ons hondje snuffelde in de bebladerde berm. Zowaar het tuinpad van Onze Vader – zo ingetogen en puur natuur als dat voetpad is. Zo eeuwig toegerust met vrede en ruimte.

Nog steeds móet ik daar van tijd tot tijd wandelen met mijn eigen hond. Hier kan ik ademhalen. Hier vind ik de rust nog voordat ik de eeuwigheid bereikt heb. Dit hier is Nederland op zijn breedst. De recreanten die ik ontmoet zijn allemaal even enthousiast over juist deze wandelweg naar Bergen aan Zee en terug, die zo fraai vanuit het mooie Bergen onder de bomen begint en met wie ik soms even op één van de zo goed herbouwde, degelijke banken zit te genieten.

De schrik is me dan ook om het hart geslagen dat het gemeentebestuur vindt dat er aan de gevaarlijke situaties op juist dit fietspad een einde moet komen en dat daarom het voetpad moet worden opgeofferd. Juist dit voetpad!!! Alles in me steigert. Waarom komt men in Nederland toch overal de meedogenloze, niet met anderen rekeninghoudende mens tegemoet? Het staat compleet lijnrecht tegenover het terugkeren van “de slak” die althans vroeger liet weten, dat “dit dorp niet gebouwd was voor snelverkeer”. Punt. Gewoon gas terugnemen,  je aanpassen aan de hoeveelheid verkeer, een beetje geven en nemen, je niet ergeren en vooral genieten van de authenticiteit van deze plek, dit dorp. Aan deze laan, overkomt me dat nog. Waarom dan zo’n verschrikkelijke, drastische maatregel? Is het dus waar, dat wandelen – overigens een sport waarvan de deelnemersaantallen nog steeds  jaarlijks toenemen – het aflegt ten opzichte van racefietsen en Mountainbiken? Terwijl er juist in de duinen alles aan gedaan wordt om hen volkomen aan hun trekken te laten komen met fietspaden die zo breed zijn als autowegen. Want ja, men weigert áchter elkaar i.p.v. naast elkaar te fietsen…

Wij zouden juist trots moeten zijn op onze rust, op het authentieke van dorp en dreven. Dáárom komt iedereen elke keer in groten getale terug. Als wandelaars voortaan via fietsroutes moeten lopen, dan vrees ik dat er méér mensen dan nu voortijdig de dood voor ogen zullen hebben. Dan liever de eeuwige rust van die Eeuwigelaan, en als het niet anders kan mét soms wat onrust van de agressief fietsende mens.