De traan van de grote beer                                                                  Giselle Ecury

De zondagmiddag ging op 23 februari natuurlijk “op” aan het kijken naar de slotakkoorden van de Olympische Spelen. Altijd bijzonder te zien wat men ervan maakt. Ontroerend vond ik de vele kinderen die vol vuur meededen. Overduidelijk worden er in Rusland aan de jeugd nog ijzeren eisen gesteld. Wil je meedoen aan iets dat wereldwijd bekeken wordt? Dan zul je moeten streven naar perfectie. En dan wordt het niet alleen vertederend, maar ook een lust voor oog en oor.

 

Hoe anders klinken bij ons de kinderkoren op Koninginnedag, zelfs wanneer een gemeente is uitverkoren de Majesteit te ontvangen. Met alle respect voor de Oranjeverenigingen en de schooljuffen die zo’n Oranjelied of het Wilhelmus proberen aan te leren, moet me van het hart dat mijn tenen er spontaan krom van worden.

 

Nee, uit de Russische kinderkeeltjes steeg een prachtig volkslied op. Je hoorde de liefde voor het land erin doorklinken en zo hoort het ook. Wij, Nederlanders, mogen wat mij betreft best wat meer Nationale trots en warmte laten doorschemeren wanneer het ons land betreft. Dat heeft een functie. Het maakt dat je koestert wat je hebt, in tegenstelling tot de onverschilligheid die menigeen aan de dag legt.

 

Terwijl juist in de afgelopen tijd maar weer eens is gebleken dat we veel hebben om diep dankbaar voor te zijn. Je zult maar in Kiev wonen, bijvoorbeeld, met gebeurtenissen die een zwarte sluier legden over het sportieve Olympische treffen, terwijl deze Spelen juist bedoeld zijn om mensen en volkeren te verenigen in vrede.

 

De kinderen die mee mochten doen aan die slotceremonie kregen zo een boodschap met dubbele bodem mee: grote mensen zéggen wel dat je één moet zijn, maar tot aan de poorten van het Olympische Dorp. Toch, lieve kinderen, is er hoop. Bij ons was het vroeger ook niet altijd pais en vree. Die traan van de grote mascottebeer kwam bij mij echt aan.