Zijn

Vorig jaar omstreeks deze tijd besloot ik niet langer door te sudderen op de golven van het leven rondom me, het leven waarin van buitenaf allerlei behoeften gecreëerd worden, waaraan ik eigenlijk totaal geen behoefte hád en héb. Willen we de aarde redden, dan helpt die gasafsluiting niet. Dan dienen we werkelijk in alle opzichten te consuminderen. Dan moeten we onze kinderen hun telefoon laten inleveren, hem zelf wegstoppen en eropuit gaan met ze. Spelen, samen de natuur in. De fantasie kietelen, knutselen. Samen lachen en (op)groeien.Als je alleen al kijkt wat er elk weekend en vaak ook door de weeks georganiseerd wordt om ons bezig te houden. Je hoeft nooit thuis op de bank te zitten. Je kunt altijd iets “beleven”, iets “doen”, “leren” of “afleren”. Iets “kopen” of juist “verkopen”. En véél consumeren. Met de auto, of op de elektrische (!) fiets, een raar fenomeen. Er is ook teveel om te “hebben”. Terwijl we nota bene gewóón al zoveel moeten doen en hebben. Het leven en je sociale netwerk lopen door. Werken snoept de meeste tijd op. Huishouding, gezin, tuin, de dingen die je doet binnen je sociale netwerk. Die worden leuker als iedereen minder “moet”!  
Voor al die opgedrongen invloeden van buitenaf besloot ik me af te sluiten. Terwijl ik iets kocht voor een vriendin bij mijn favoriete Bergerac viel mijn oog toevallig op de uitvergrote attributen van het spel “Scrabble”. Mijn ouders speelden het jarenlang elke avond en vroeger of later wil je dan als kind meedoen. Herinneringen dreven boven, terwijl ik de – in dit geval gekleurde – houten letterplaten door mijn handen liet gaan. In mijn hoofd vormden zich woorden: onthaasten, herinnering. Het was niet alleen tijd voor dat cadeautje, maar ook voor een ijk-momentje. Vanuit jeugdherinneringen werd ik meegezogen naar het nu. Mijn ouders genoten destijds van iets wat ze uit zichzelf haalden. Het verbond hen. En ze gaven mij, hun kind, zelfs nu nog, veel mee. Dat laatste deden ze sowieso. Mijn vader was handig, mijn moeder was altijd bezig met zelfmaakdingen. Toen wij klein waren en op Aruba woonden, leerde ze ons figuurzagen. Op het terras, dé plek om te kliederen. Bij Bergerac, waar alles draait om een gezellig thuis, met in mijn handen het woord ZIJN, stond ik opeens te zijn, mezelf te zijn.

Volgens mij is het leven dáár voor bedoeld. Haal je één letter weg, dan staat er ZIN, als in “zingeving” en “daar heb ik zin in!” Of er staat “ZIJ”. Ja. Zij had zin in zijn en zag de zin in van zijn. Thuis heb ik het uiterst prettig. Steeds dat bezig gehouden worden, dát staat mij zo tegen. Apathisch toekijken of luisteren naar anderen die iets staan te doen, waarbij het me lang niet altijd boeit binnen de huidige zesjescultuur. Het leidt af van waar het in het leven om gaat. Het is slechts opvullen van leegte. Jezelf bezighouden geeft vol-doening, vervulling. Je oefent je motoriek, zet je hersenen aan het werk; maakt je zelfredzaam, het kietelt creativiteit, geeft zelfvertrouwen. Je hebt er anderen wat mee te bieden. Het is niet: in je uppie door het leven gaan. Integendeel. Vanzelfsprekend trek ook ik erop uit. Naar Scorlewald, bijvoorbeeld, waar de jaarlijkse Voorjaarsmarkt plaatshad. Daar heerst warmte, aandacht, liefde, een bijzondere productiviteit en effectiviteit, dat voel je. Die rust! Het weerspiegelt dat we er allemaal mogen zijn, dat je volkomen jezelf mag zijn. De wereld ontspant ervan. Dat is geluk. 

Zo verheug ik me alweer op de International Holland Music Sessions. De jonge musici, díe mogen mij bezighouden. Niet vanwege het entertainen, maar omdat het complete plaatje me raakt: dat talent, de ontwikkeling ervan, de toewijding, het opdoen van podiumervaring, de betrokkenheid van de organisatie. Weer een ultiem voorbeeld van "er ZIJN, waaraan ik me dan mag spiegelen. Die houd ik erin: Zin in zijn. Écht zin in. Zijn...

 

...en ook nog best een goed puntenaantal...

;-)